Эх түүх мину

Түүхийн хичээлийн тухай хэдэн юм хэлмээр санагдаад байх боллоо. Ер нь бидний арван жилд байхад түүх гэж үнэндээ хөгийн юм ордог байж дээ. Бодоод байхад ер нь багаас нь түүхээ сайн системтэй заадаггүй байсан юм уу даа. Нэг бол ач холбогдолыг нь ойлгуулж чаддаггүй байсан юм шигээ. Хичээл гэхээр юм хуулж бичээд л бас цээжлээд л тэгээд л дүнгээ гаргуулчихна шүү дээ. Ер нь бол түүхийн хичээлийн онц гэсэн дүн л хэрэгтэй байсан болохоос биш тэр хичээл нь хэнд ч хэрэггүй гэж боддог байсан юм уу хайшаан. Харин одоо бол өөр шүү. Ухаан бодол минь юмыг арай өөр өнцгөөс нь харж байх шиг байна. Яагаад яг түүхийн мэдлэг чухал болохыг ойлгож байх шиг. Ер нь бол багш гэдэг хүн мэдлэгээрээ шавь нараа гайхуулж бишрүүлж байж л сая жинхэнэ багш болно гэж би боддог. Багш гэдэг хүний ард хэдэн зуун хүүхдийн ирээдүй байгаа гэдэг тэд ухамсарлах хэрэгтэй. Жишээ хичээлээ сонирхолгүй муу заадгаас болоод хичнээн хэрэгтэй зүйл байсан ч яг л тэр багш шиг гэж бодоод тоохгүй хаядаг хүүхдүүд зөндөө л байгаа. Ийм учраас их сургуулийн багш нартай ижил хэмжээний багшлах ур чадвартай багш нараар бага дунд ахлах ангийнханд хичээл заалгах хэрэгтэй шүү дээ. Эхнээсээ суурь муутай хүн чинь цааш нь яаж сонирхох юм бэ? Тийм болохоор ирээдүйн иргэдээ ингэж алж болохгүй шүү дээ багш нараа! Бас энэ түүх гэдэг чинь өөрөө их сонин эд юм аа. Өөрсдөө мэдэж үр удамдаа хэлж захиж байхгүй бол ганц зуун өнгөрөхөд л хэн ч мэдэхгүй байх магадлалтай. Харин үүх түүхээрээ бахархадаг улс оронд бол хэн хүнгүй түүхээ мэднэ. Хэн ч юу ч гээд маргаангүй хөдлөшгүй тэр л түүхээрээ бахархан омогшиж явдаг. Гэтэл манай улс аугаа их түүхийг туулж өнгөрүүлсэн хирнээ одоо тэрийгээ гүйцэд мэдэхгүй, бусдаас мэдэж байх ч гэж. Энэ чинь л гутамшиг байх даа. Харин энэ бүхнийг таслан зогсоохоор хүн бүр тэмцэх хэрэгтэй...